WILDE KONIJNTJES GROOTBRENGEN

In het begin hadden we twee konijntjes. Jef had er een mooi groot hok voor gemaakt. Silke, die toen nog een kleuter was, kon bij in het hok gaan zitten. Silke was gelukkig en de konijntjes ook. Toch... het gras is altijd groener aan de andere kant...! Op een nacht waren de konijntjes uitgebroken. Verdriet... Maar gelukkig vonden we ze snel terug: het waren immers tamme konijnen.

Na enkele weken begonnen de konijnen nest te maken... Ze kregen kleintjes! Maar wie was de vader? Wij hadden immers twee vrouwtjes. Toen de kleintjes geboren werden, wisten we het al snel: de vader was een wilde konijn en was die bewuste nacht op bezoek geweest. De konijntjes groeiden snel en goed op. Alles ging prima: Silke kon de konijntjes pakken en aaien, maar toen ze groter werden, werden ze snel... heel snel! Na een tijdje renden ze zo snel door het hok dat je ze bijna niet meer zag! Het waren schaduwen die door het hok zoefden. Van 'pakken' en 'aaien' was geen sprake meer... Er was maar één oplossing: tot grote spijt van Silke moest Jef de konijntjes loslaten in het bos, terug naar de wildernis. Voor hij het wist, waren ze al niet meer te zien. Hoe het verder met hen vergaan is... dat is ons niet bekend!